En dan zomaar opeens voel je je zwaar melancholisch. Nou, niet heel dramatisch hoor maar toch, gewoon even een beetje raar eigenlijk.
Ik heb altijd mijn afleiding uit de wereld gezocht in boeken en games, zonder daadwerkelijke voorkeur. Niet alleen ben ik enorm visueel aangelegd maar ook muziek kan mij in enkele seconden in een geheel andere gemoedstoestand brengen. Een eigen categorie daarin vormt de muziek van games. In veel mindere mate filmmuziek trouwens. Ook leuk en erg mooi maar doet het veel minder voor mij. In games kan ik écht zelf rondlopen, interactief, naar mijn hand zetten en vormen, veel leuker dus dan het statische film kijken dat een ander bedacht heeft.
Eind 90’er jaren kwam ik voor het eerst in aanraking met de (voor die tijd) echt mooie RPG’s en Adventures. Vanaf de eerste minuut was ik al snel gek op een game als Atlantis van Cryo (uren als Seth doorgebracht, vooral gek op het vliegen). Alle delen daarna heb ik ook nog gespeeld en ik luister nog steeds tijdens het schrijven naar bijvoorbeeld de muziek van het Ierse eiland van Beyond Atlantis (deel 2). Heerlijk relaxt en ik kan dit rustig urenlang op eindeloos repeat zetten.
In 1997 kwam ik echter per ongeluk in aanraking met Lands of Lore. Het 2de deel uit deze serie om precies te zijn, Guardians of Destiny. En ik was verslaafd. Ik kon weinig anders meer dan gamen, nachtenlang. Ik was toen, na een paar jaar werken, opnieuw gaan studeren maar heb zelfs serieus risico gelopen op een aantal vakken van deze 2de studie. Enkel en alleen omdat ik zo totaal onderging aan deze game. Prachtig vond ik het, de filmpjes, de sfeer, de humor (Luther is echt geen aardig karakter, bepaald vrouwonvriendelijk zelfs) maar vooral de muziek. Deel 3 heb ik overigens ook nog gespeeld. Ook prachtig, zowel qua sfeer, beelden als muziek maar Guardians bleef toch mijn favoriet.
Hoe gaat dat met games? Simpel, de techniek staat nu eenmaal niet stil en na een paar jaar, als ik mij bedacht de games opnieuw te spelen bleek mijn computer of mijn videokaart het niet meer goed te kunnen verwerken. De games raakte verouderd en na de zoveelste vruchteloze poging de games voor een laatste keer te installeren op een nieuwe laptop heb ik het opgegeven. De games gingen de deur uit en nieuwe games, inclusief apparatuur, kwamen binnen. De PS maakte zijn entree, het grote scherm om games te kunnen beamen op een paar meter groot. Nieuwe geluidsinstallaties voor een nog betere sound. Ik genoot mij suf met nieuwe games als The Elder Scrolls (alle delen) en Assasins Creed of Prince of Persia. De games werden steeds beter en het verschil in kwaliteit met oudere games steeds groter. Gamers van nu kunnen zich waarschijnlijk nauwelijks voorstellen dat ik echt genoten heb van Guardians en de filmpjes zag als mooi en kwaliteitsvol.
Ik vergat ze, die oude games en hun sfeer. Tot ik kort geleden op Youtube een paar filmpjes ontdekte van Guardians. Iemand was zo lief geweest om ze te plaatsen. En daar zag ik weer, na jaren, mijn zo geliefde bereiken van City of the Ancients. De vlucht van de draak er naar toe, het oprijzen uit de oceaan. En alles komt weer terug. De eindeloze uren, het helemaal weg zijn uit de echte wereld en alleen maar leven en genieten in deze dromenwereld. Lands of Lore, Guardians of Destiny. De muziek staat weer in mijn playlist en ik, ik voel mij melancholisch.
Geef een reactie