Het is al bijna zover, over een paar dagen is het mijn verjaardag. De big 5-0, de gevreesde 50. Nu zullen er vast mensen zijn die daar totaal geen probleem mee hebben, misschien roepen dat ‘het maar een nummertje is’ of van mening zijn dat mensen zich hier echt niet druk over moeten maken. Ik hoor daar niet bij. Dus.
Nee, ik ben 1 van die vrouwen die 50 echt wel als een mijlpaal ziet, eentje van de mindere soort. Maar wil je dan niet oud worden? Kort gezegd, nee. Ik wil lang leven, mits het leven leuk is en daarvoor is het een redelijke voorwaarde dat je dus ook ouder wordt. Maar wil ik ouder worden, of oud zijn? Dat dus niet. Het is een cliché maar als ik zou kunnen wegkomen met 39 forever dan zou ik dat doen, niet alleen qua uiterlijk maar ook qua fysiek, gezondheid maar vooral kijk op het leven.
Want weet je, die laatste is nu juist waar het om draait wat mij betreft. Nu die 50 in zicht komt kijk ik geregeld om, naar het verleden. En als je 50 wordt is dat verleden al een iets grotere en langdurige situatie dan als je 25 bent. Er komt steeds meer om naar om te kijken zeg maar. Nee, ik voel mij niet oud. Nee, ik maak mij geen zorgen dat ik al op de helft ben. Ja, ik ga nog steeds het ene avontuur na het andere aan, bega nog steeds stommiteiten, onderneem onnadenkende acties of maak beslissingen waarvan je op zijn minst kunt zeggen; was misschien niet zo handig…
Maar als je 50 wordt is er wel degelijk een stukje van die onbevangenheid weg, een beetje minder naïef, een beetje meer op je hoede, iets voorzichtiger en ja, vooral ook iets cynischer. En dat is eigenlijk helemaal geen leuke constatering over jezelf. Geef mij maar die levenshouding van toen ik pas op de helft van mijn huidige leeftijd was. Niet de ervaringen van toen, want er zaten er meer dan genoeg tussen waar ik uitstekend zonder had gekund (en nee, ik geloof niet in van elke ervaring iets leren, sommige lessen zijn gewoon nutteloos en overbodig), maar die energie van toen. Vreselijk druk kunnen maken over helemaal niets, schuimbekkend en met rode wangen hoogoplopende discussies voeren die even zo snel en met net zo veel passie weer werden bijgelegd, niets te gek vinden en op elk zot voorstel maar 2 antwoorden kennen: ‘waarom niet’ en ‘gewoon doen joh’.
Waar is die mentaliteit gebleven? Ergens onderweg naar die Big 5-0 blijkbaar toch een keer verloren. En weet je, juist door het omkijken heb ik deze weer hervonden. Ik ga mijn 50ste verjaardag vieren, met het goede voornemen om weer veel vaker op een idioot voorstel te antwoorden met ‘waarom niet?’ (of met ‘gewoon doen’ natuurlijk).
Geef een antwoord