Bloedhonger

Bloedhonger, deel 1 uit de Boeken van Bloed serie, vertelt het verhaal van het dodelijke echtpaar Dominique en Alexxander. Dominique is al sinds jonge leeftijd gefascineerd door messen en bloed, bij voorkeur in combinatie met onschuldige slachtoffers.  In Alexxander vindt zij een gelijkgestemde geest en bekwamen zij zich gezamenlijk verder. Jarenlang lokken Alexxander en Dominique met hun sensualiteit en schoonheid nietsvermoedende personen in hun web dat altijd maar 1 mogelijke uitkomst kent: de dood.

Wat ooit begon als een ongelukkige samenval van omstandigheden wordt door hun steeds verder geperfectioneerd. Gevaarlijk en fataal zwerven zij de wereld over, een spoor van bloed achterlatend. Maar een leven als dit kan niet eeuwig doorgaan. Zullen zij uiteindelijk verantwoording moeten afleggen aan de wereld buitenaf of blijkt juist hun eigen relatie niet bestand tegen hun honger naar bloed?

 

---

Fragment

‘Dominique…’
De donkere stem klonk geamuseerd. Het was schemerig in de kamer en hij kon het niet goed zien. Hij zag enkel het silhouet van een man bij de ramen.
‘Alex…’
De vrouw keek niet geschrokken, ze leek het grappig te vinden.
‘Wie ben jij verdomme en wat doe je hier?’
De man gaf geen antwoord, maar hij kwam stap voor stap, langzaam, dichterbij.
‘Geef antwoord! Wie ben je en wat moet je hier?’
Opnieuw geen antwoord. Hij keek de vrouw aan ze glimlachte weer terwijl ze hem aankeek.
‘Wat is dit voor spelletje? Ik weet niet waar jullie mee bezig zijn of wat hier van de bedoeling is maar ik doe hier dus niet aan mee.’
De man bleef op hen toelopen, hem aankijkend.
‘Ok dit is mij te raar, ik ben weg hier, hier heb ik geen trek in.’
Nog in de zin bewoog de vrouw razendsnel en hij voelde plotseling iets warms over zijn borst. Wat was dit? Wat was er zojuist gebeurd?
Oh god, hij rook bloed! Toen hij omlaag keek zag hij zijn borst volledig rood kleuren, het bloed stroomde inmiddels uit zijn keel. Wat had ze gedaan?!
Zijn handen grepen naar zijn keel en hij probeerde uit alle macht het bloeden te stoppen en de wond in zijn keel dicht te knijpen maar het was onmogelijk. Hij voelde dat het een enorme gapende wond was. Hij keek naast zich en zag de vrouw lachend naar hem kijken. Hij zag nog iets anders in haar ogen. Hebberigheid. Ze keek hem aan alsof ze een opgediende maaltijd zag, verlekkerd.

‘Dominique… dit is toch geen sport meer, dit is gewoon te simpel. Je deed niet eens je best.’