Het is weer zover, het jaarlijkse stress momentje; mijn verjaardag. 48 alweer dit jaar. Stress momentje? Ja, elk jaar weer, om verschillende redenen.
Als eerste omdat het toevallig zo uitkomt dat rond mijn verjaardag mijn jaarlijkse check up bij de cardioloog is. In verband met wat aandoeningen wordt ik elk jaar uitgebreid bekeken, beluisterd na ingesmeerd met gel, geprikt en ondervraagd na een paar rondjes puffend gefietst te hebben. Klinkt gezellig he? Niet echt, al helemaal niet omdat ook elk jaar weer de discussie oplaait waarom ik weiger aan een bepaald type zware medicijnen te beginnen en dit toch weer elk jaar opnieuw voor vervelende gesprekken zorgt. (niet mijn probleem, volgens mij bepaal ik dat nog altijd zelf).
De volgende stress ontstaat doordat we tegen beter weten in altijd weer bekijken of we niet tóch ergens uit eten kunnen of een weekendje weg. Nee, dit kan dus echt niet. Sinds ik deze aandoeningen heb (ok, 1 is erfelijk en blijk ik al mijn hele leven te hebben maar ik wist het eerder dus niet), de ander is een auto immuun en daar komen belachelijk veel allergieën en voedselintoleranties bij, een soort 8 voor de prijs van 1 zeg maar. We hebben het vaak genoeg geprobeerd, een kok in en restaurant uitleggen wat kan en wat echt niet kan, waar ik enorm ziek van wordt en wat ik echt echt moet weten. We zijn er maar mee gestopt. Ze luisteren gewoon echt niet, er blijkt dan toch weer een kruidje doorheen geglipt te zijn (oh, telt oregano ook als een ingrediënt? Ja l#, wel als je er allergisch voor bent…) of er worden aannames gedaan die niet bij mij gecheckt worden (we gebruiken biologische producten dus daar kun je niet op reageren… ehm, raad eens?) , of de allerergste; toch gewoon iets doen, zeggen dat ze er op zullen letten of iets niet zullen toevoegen maar gewoon keihard liegen (we dachten dat je wel weer zo’n aanstelster was die denkt dat ze gluten intolerant is. Nee meneer de kok, dan had ik wel gluten intolerant gezegd en niet allergisch voor alle tarwen en ja, spelt is ook een tarwe).
Je begrijpt, uit eten of ergens overnachten met dus noodzakelijkerwijs ergens iets eten is voor mij een hel en levert dermate veel stress op dat het gewoon ook totaal niet leuk meer is. Niet doen dus. Maarja het is nu eenmaal menselijk om toch elk jaar met je verjaardag te dromen over een gezellig etentje ergens of een nachtje in een mooi hotel. Tegen beter weten in want na 85 menukaarten online te hebben uitgeplozen en 37 mailtjjes naar restaurants verzonden, geven we het maar weer op. Na 3 dagen stress dus.
En de laatste stress…. ik ben nu eenmaal een vrouw. Een vrouwelijke vrouw. De ziekten hebben de laatste jaren al flink huisgehouden en mijn uiterlijk heeft een behoorlijke klap gehad. Nu zullen er mensen zijn die vinden dat zulke dingen niet belangrijk zijn en dat gezondheid veel belangrijker is. Ja ok, ik denk ten eerste dat ze daar heel anders over denken als het hun eigen uiterlijk betreft en ten tweede, die gezondheid he… die heb ik dus ook niet. Oftewel een verlies-verlies situatie. Weer een jaartje ouder maakt het er niet fraaier op en dat zie ik heel goed. Elk jaar iets beter eigenlijk en dat stemt vedrietig. Het geeft stress als je jezelf zo ziet veranderen, niet in je voordeel.
Enfin, 48 jaar oud, stressmomenten tot en met. Toch een leuke avond gehad met een partner die niets liever doet dan zijn vrouw verwennen met tijd, aandacht, mooie cadeautjes en ongezonde maar oh zulke lekkere drankjes. En ook de volgende ochtend nog een uitgebreide brunch met een lekker rosé bubbeltje. Gewoon beide dagen dus stil, rustig, met zijn 2-en, thuis in de tuin en zelf in de keuken gestaan. Zo heb ik het graag…
Geef een reactie